Gizilik politikası atlasyourself.com
Hakkımda
Home
İletişim

Ara

Atlasyourself

Nil Alpar Bosma

Gösterilen Kategori KİRİBATİ

kiribati nerede

Yeni güne ilk giren ülke: Kiribati

in GEZİ KİRİBATİ on Paylaş Facebook Twitter Pinterest Email

Bu akşam eski fotoğrafları karıştırırken, eşimin Fiji Airways’te çalıştığı dönemde uçtuğu Kiribati’nin başkenti Tarawa Havalimanı’nın fotoğraflarını buldum. 33 mercan adasından oluşan Kiribati, 2016 verilerine göre dünyanın en fakir 14.ülkesi. Hindistan cevizi üreten ve dünyaya bunu satarak, bir…

Haber Bülteni

Yeni yazılardan haberdar olmak için:

Leave this field empty if you're human:

Instagram

atlasyourself

Acımızı paylaşıyorlar. Derdimize ortak ve der

Acımızı paylaşıyorlar.
Derdimize ortak ve derman olmak için çalışıyorlar.
Umursuyorlar.
Yaşatmak için kendilerinden veriyorlar. Doğaları buna uygun olduğu için eğitilebiliyorlar. Bizimle yaşamak, bizim onları yaşatmamız, onların bizi yaşatması, doğalımız bu. Ülke olarak yaşadığımız en büyük felaketlerden birinde yanımızda olanlar ve olmayanları hatırlamak boynumuzun borcu. Borçlu, bopborçluyuz.

Jean-Paul Sartre’nin Huis Clos oyununda şöyle

Jean-Paul Sartre’nin Huis Clos oyununda şöyle bir söz geçer: L'enfer c'est les autres/Cehennem Başkalarıdır. Sartre’ın kendisi o cümleyi şöyle açıklar: “Cehennem başkalarıdır” hep yanlış anlaşıldı. Başkalarıyla olan ilişkilerimizin her zaman zehirli olduğunu, onların her zaman cehennemi ilişkiler olduğunu kastettiğim zannedildi. Oysa demek istediğim bambaşka bir şey. Demek istediğim, eğer başkalarıyla olan ilişkiler çarpık ve kirli ise o halde başkası ancak cehennem olabilir. Neden mi? Çünkü temelde diğer insanlar, kendi hakkımızdaki fikrimizin oluşum sürecinde en önemli yeri işgal ederler. Kendimizi düşünürken kendimizi tanımaya çalışırken temelde başkalarının bizimle ilgili hâlihazırda sahip olduğu bilgileri kullanırız. Kendimizi, başkalarının sahip olduğu, kendimizi yargılamamız için bize verdikleri araçlarla yargılarız. Kendimle ilgili ne söylersem söyleyeyim, her zaman başkalarının yargısı buna dâhildir. Bu da demek oluyor ki eğer ilişkilerim kötüyse kendimi tamamen başkalarına bağımlı kılarım. Ve böylece gerçekten de cehennemde olurum. Ve dünyada başkalarının yargılarına fazlasıyla bağımlı oldukları için cehennemde olan çok fazla insan var. Ancak bu hiçbir şekilde başkalarıyla ilişki kuramayacağımız anlamına gelmez. Bu sadece diğer herkesin her birimiz için ne kadar önemli olduğunu gösterir.” Bu cepte. Ferhan Şensoy’un Rum Memet kitabında da şöyle bir cümle geçer: “Herkes aptal olsaydı belki çok daha huzurlu olacaktı herşey, yalnızca kimilerinin aptal olması dengeyi bozuyor.” Birlikte düşünmek için iki mükemmel alıntı🤌

İstanbul’da kar haberleri çıktığında aklı

İstanbul’da kar haberleri çıktığında aklımıza hep 2016 kar yağışı gelir, Moda’daydık. Hans evin bir numarası olmuştu. Hans bize nasıl gelmişti?
Türkiye’ye geri dönüp, yeni işlerimize başlamıştık (öncesinde neler olduğu podcast konusu). Hans’ın sahiplendirme ilanına denk geldim. Bir kedi sahiplenmiştik, ikinciye gerek yok dedi Jelmer. O uçarken, ben ofisteyken herrr gün sahiplendirme ilanını gönderdim ona. En sonunda tamam dedi, gidelim alalım pansiyonunda kaldığı veterinerden. Gittik. Kocaman bir sarman, şaşkın bakıyor kafesten. Önceki sahipleri taşınırken sokağa bırakmış, hamileymiş sahibi, istememiş onu da götürmek. Hans günlerce ağlamış bıraktıkları yerde ta ki gönüllüler (iyi ki varlar. Dernek yerine gönüllü desteklemenin önemi) alıp da sahiplendirmek için pansiyona koyana kadar. Kafesten çıkardık, kucağıma aldım ama boynunda kocaman balon olmuş bir yara! Jelmer dedi ki bu hayvan hasta. Dedim iyileştiririz. Scooterımız vardı o zaman, onunla gitmiştik veterinere. Karnesini aldım, sen git dedim Jelmer’a. Biz taksiyle geliriz. Taksiyle eve gittik. Bahçe katında yaşadığımızdan Hans dışarı çıkabildiği, yatak odasına almadığımız için bazı geceler üst kat komşumuzda kaldığı bir hayat yaşıyordu. Lizbon’a gitmemiz kesinleşince sokak kızı olan kardeşini Moda’da büyük bir şans sonucu sahiplendirdik önce. Sonrası yine bişeyler bişeyler ve kaydırınca 2. fotoğrafta Hans’la Lizbon’da @lxfactory girişindeyiz. Sonuç olarak birlikte 5 ülke gördük. Otellerde kaldık, Hans’da bizimle 2 sene Lizbon’da yaşadı. Ve sonuncu fotoğraf bu akşamdan (çooook fotoğraf var ama hepsini yeri geldikçe, podcastte anlattıkça @kendiniyasamacesaretipodcast hesabında) paylaşacağım ileride. Kar yağarsa Hans’ı bahçeye indireceğim, onun haberi yok ama benim ona sözüm var. Duygusallığımın burada sonuna geliyoruz. Havalar böyle soğuduğunda bütçenizden ayırıp sokak hayvanlarını beslemeyi unutmaz, hatta alışkanlık haline getirirseniz ne güzel olur. Hayatta kalmaları kolaylaşır diyerek de bitiriyorum🧡 Son foti de sürprizli.

“Fakat sabah kalkması
çok ciddi bir angarya.”

Kendini Yaşama Cesareti’nin 8. bölümü yayın

Kendini Yaşama Cesareti’nin 8. bölümü yayında! Fotoğrafta yazım aşamasında dizimin dibinde oturarak destek, kayıt aşamasında da kavga ederek, ani deparlar atarak, üstüme zıplayarak köstek olan ekip var. Bu bölüm hiç planlamadığım şekilde gelişti. Bazı iç döküşler yaşandı, nutuklar atıldı, bazı konular tekrar edildi. Yayınlasam mı yayınlamasam mı derken de şu an bunları anlatmam gerekiyor demek ki diyip paylaştım gitti! Biraz kendi kendimi eleştirmemle düelloya girmiş oldum ama neyse ki artık benim de kılıcım var🗡️ #kendiniyaşamacesareti #kendiniyaşamacesaretipodcast

Durduk yere pozitif titreştik💓

Durduk yere pozitif titreştik💓

Hazır yeni bölümü yazmaya oturmuşken, bir ön

Hazır yeni bölümü yazmaya oturmuşken, bir önceki bölümde gün batımında koyda çalmaya başlayan şarkının Koop Island’ın Island Blues’u değil de Oi Va Voi’nin Refugee şarkısı olduğunu buradan da duyurayım. Geçenlerde hikayelerde bahsetmiştim, o dönem yazdığım bir yazıya -henüz koya gitmeden- attığım başlık şöyleydi “Fonda Koop Island Blues olsun okurken rica ederim”, halbuki koyda çalan şarkıyı o gün ilk defa duymuştum ve evet Island Blues’dan çok daha fazla etkilemişti beni. Azıcık düşününce hatırladım. Hafıza insanı yanıltabiliyor bazen ama işte yazı, hep orada. Yazdıklarım olmasa da anlatabilirdim belki ama hatırımda kalan kadarıyla olurdu, hafızamın yetmediği, kafamın karıştığı yerde kayıt altına alınanlar giriyor devreye ve ben bunu çok seviyorum. O zaman buyrun size sözleriyle Refugee. Ben yeni bölümü yazmaya dönüyorum✍️ “You ask me
Why it is I come to you
When someone else is just as good
I asked them but they said the same
Didn't even ask my name
Explain to me
Just what it is you have to lose
Take a minute in my shoes
Don't you feel like you've paid your dues
Already
I'll show you
That all our fates are so entwined
Don't lose your faith in humankind
Just don't forget my state of mind
Is fragile
Together
We can enjoy the taste of dignity
As long as you believe in me
I'll show you my reality
I've seen a few
You ask me
Why it is I come to you
When someone else is just as good
I asked them but they said the same
Didn't even ask my name
There's another refugee”

Bir kahvaltı hikayesi🥑

Bir kahvaltı hikayesi🥑

İkinci el aldığım, en az iki beden büyük gel

İkinci el aldığım, en az iki beden büyük gelmesine rağmen severek giydiğim kırmızı pantolonum ve bebekken sokağa atılan yol arkadaşım Merlin’le birlikte “seni neler besler, bize de anlatsana biraz” talebine yanıt vermek istiyorum. Her şeyi anlatamam belki ama söyleyecek bir iki bişiyim var: İyi görünmeyi, giydiklerimin içinde kendimi iyi hissetmeyi çok seviyorum ama çok nadir kıyafet satın alıyorum. Bedenimle kavga etmeyi bıraktım, olduğu haline şükrederek yaşıyorum. Çok makyaj malzemem, cilt bakım ürünüm yok. Çok kafa yormadan, çok para harcamadan rutinde kullandığım ve memnun kaldığım ürünler var. Maniküre pediküre gitmeyi, “temiz ve düzenli” hissetmeyi seviyorum. Eskiden saçlarımı boyatırdım, şimdi beyazlar kendini gösterene kadar doğal halinin keyfini çıkarıyorum. Barlara gitmeyi çok severim. Eskiden paramı alkole de harcardım ama artık bütçemi alkole harcamıyorum. Arkadaşlarımla barlara gitmeye devam ediyorum ama. Konserlere, etkinliklere gitmeyi oldum olası çok sevdim. Ayıracak bütçem olmadı son zamanlara kadar ama gençliğim etkinliklerde çalışarak geçtiğinden seçerek olmasa da bir çok güzel performansı izleme şansı da buldum. Gelelim bugüne.
İstanbul gibi, her türlü olumsuzluğa rağmen çoğu -maalesef- bir biradan ucuz olan etkinliğe ev sahipliği yapan bir şehirde yaşıyoruz. Kendi imkanlarımla evde oturup okuduğum kitaplar, izlediğim filmler, bir kafede kahve içerken sağı solu dinlediğim, oturup ajandama yazdığım “beslenme” yolculuğuma bir yenisini ekledim 2022’de. Etkinlikler girdi hayatıma. İyi bir kot pantolonum, farklı farklı kazaklarım falan yok, oturup kadehlerce içki de içmiyorum dışarıda artık ve etkinlik takip ediyorum. Hayata karışıyorum. Böyle besleniyorum. Yemek yapmayı, kendime ve hayvanlara bakmayı, ilişkileri idare etmeyi, dünyanın herhangi bir yerinde yolumu bulmayı, bozmayı, yapmayı, kendimi yaratmayı ve yaşatmayı bir şekilde öğrendim. Podcast yapıyorum şimdi. Hayatımın en önemli yolculuğu ve bir de elime geçen bütçeden ne artarsa onunla herhangi bir yerde herhangi bir sahnede sergilenenleri izliyorum. Kendime ve bütçeme uyanları seçiyorum yani. Bu konu uzun. Şu an gündemimde olanları bu posta ekledim. Sonra devam ederiz🌈

En Çok Okunanlar

Evde yapmayı deneyin: Lynchburg Lemonade
Kuveyt’te yaşam ve Kuveyt’te çalışmak
Ölmeden önce yapılacaklar listesi 2022

En Son Yazılar

Kendini Yaşama Cesareti artık Youtube’da!
Kendini Yaşama Cesareti Podcast
Kadın Öykülerini Konu Alan Diziler

Atlasyourself © 2017-2022 Tüm hakları saklıdır.

Yorumlar Yükleniyor...

Yorum Yapın...

E-posta (Gerekli)

İsim (Gerekli)

İnternet sitesi